Ierland vormde geen bedreiging voor Rome

Tegen de tijd dat de Romeinen Groot-Brittannië bereikten, besloeg hun rijk het grootste deel van West-Europa en raakten hun middelen uitgeput. Het grootste deel van de tijd die ze in Groot-Brittannië doorbrachten, waren ze meer bezig met vasthouden aan wat ze hadden, in plaats van verder uit te breiden.

Caesar viel Groot-Brittannië binnen in 55 & 54 voor Christus om te zien wat er nodig was om de Britten te stoppen. de Galliërs voorzien van wapens en mannen om te vechten en de Romeinen te overvallen, de Romeinen waren in Gallië omdat de Galliërs Italië bleven overvallen en beroven, de Romeinen waren in de rest van Italië omdat de andere staten Rome bleven overvallen en beroven.

Augustus legde in feite een limiet op de Romeinse grens, voor logistieke doeleinden viel Claudius de Brit enkele jaren later binnen omdat er Tin was en ook de Britten veroorzaakten nog steeds overlast voor de Romeinen in Gallië.

Er waren geen regelmatige invallen vanuit Ierland, het beschikte ook niet over een specifieke bron die Rome nodig had, terwijl Groot-Brittannië tin, lood en andere ontwikkelde minerale mijnen had die nuttig waren voor handelaren en handel in het Romeinse rijk.

Om Ierland binnen te vallen, hadden de Romeinen eerst de volledige controle over Wales of de monding van de Clyde in Schotland nodig gehad, iets wat ze nooit zijn gelukt.

De Romeinen wilden heel graag Ierland veroveren, omdat de Ieren een constante bron waren van wapens en "rebellibus" -steun voor de Schotten en Welsh voor aanvallen op Romeinse gemeenschappen. Tijdens de vijfde campagne van Agricola bereikte hij partem Britanniae quae Hiberniam aspicit (het deel van Groot-Brittannië dat tegenover Ierland ligt), maar hij beheerste het nooit voldoende om een ​​oversteek te maken.

Tijdens zijn invasie in Schotland moest Agricola een groot aantal forten bouwen, wat geweldig was voor archeologie, maar niet zo geweldig voor de Romeinen, omdat het erg duur werd om de Gaels af te weren. Dit was hetzelfde in Wales, waar een reeks kostbare forten moest worden onderhouden ter bescherming tegen door Ierland gesponsorde aanvallen. De onderstaande afbeelding, die Romeinse en Gaelische forten toont, illustreert de controlelijn:

Het groen en violet is Romeins; rood, blauw, geel en oranje Gaelighe. Hoewel het grote aantal groene stippen suggereert dat Rome het grootste deel van Wales heeft gecontroleerd, is dit niet het geval. De ononderbroken controlelijn waren de "kastelen" (de violette stippen aan de rechterkant), die Chester, Wroxeter, Lanchester (verkeerd gespeld als "Kanchester" op de kaart) en Gloucester waren. De andere forten bevonden zich in "geallieerd" gebied, dat semi-autonoom was en niet volledig onder controle stond (vandaar de behoefte aan veel forten). De oranje lijn van "Offa's Dyke" (een structuur met een onzekere geschiedenis, getoond op de kaart) laat zien waar het Romeinse gezag min of meer eindigde.

De Gaels wilden heel graag het gebied beheersen omdat er veel van tinmijnen daar, die nodig zijn om brons te maken, hun belangrijkste wapenmateriaal.

Ierland is niet "slechts een paar kilometer verderop". De kortste overtochten vanuit Wales zijn Fishguard-Rosslare en Holyhead-Dublin, die beide 100 kilometer lang zijn. Schotland is dichterbij: Portpatrick-Bangor is ongeveer 20 mijl (35 km). Zuidwest-Engeland ligt ongeveer twee keer zo ver van Ierland als Wales. De Romeinen hadden nooit de controle over Schotland behouden en hadden pas de controle over Wales toen ze zich al terugtrokken uit Schotland en zich consolideerden achter verdedigbare grenzen.

Ook zijn deze zeeovergangen tegen het heersende westen. wind en onderhevig aan slecht weer op elk moment van het jaar. Er zijn sterke stromingen en hoge getijdenverschillen. De oversteek van Wales naar Ierland is veel moeilijker dan de oversteek van Frankrijk naar Engeland en zelfs dat kostte meerdere pogingen.